Tekort aan professionele leraren bedreigt onderwijskwaliteit en kennissamenleving

Het rapport van de Commissie Leraren, opgesteld onder leiding van Alexander Rinnooy Kan, zet opnieuw het kwalitatieve en kwantitatieve probleem met het leraarschap in Nederland scherp op de kaart. Het is vijf voor twaalf, de handen moeten aan de ploeg anders wordt onze kennissamenleving een fiasco met grote sociale en economische gevolgen. In hoofdlijnen adviseert de commissie dat de opleiding van de leraar beter moet, het salaris omhoog moet als aanvullende scholing, prestaties en complexe werkomstandigheden daar aanleiding toe geven, er meer gezag bij de beroepsgroep van leraren moet worden gelegd en er dringend behoefte is aan een nieuwe balans in de machtsverhouding tussen managers en leraren. Focus dus op de kwaliteit van de leraar zelf, op de beroepsgroep als stimulerende gemeenschap en op de professionele schoolorganisatie die ruimte maakt voor de lerende leraar. Het rapport is duidelijk van toon, bevat in de kern weinig wat we nog niet wisten en roept een beperkt aantal, overigens niet-onbelangrijke en voor een deel nieuwe disputen op zoals bijvoorbeeld het register van leraren, de organisatie van de beroepsgroep, de koppeling van opleiding aan salaris, de certificering van het opleidingsaanbod en de invoering van exameneisen voor lerarenopleidingen. Daar ga ik hier niet verder op in. Ik concentreer me op de vraag welke tradities er onder druk staan en wat er nodig is om tot uitvoering van het advies te komen. Op deze cruciale vragen wordt in het advies niet expliciet ingegaan.